Verslag Wenters Live

Ontwikkelingen op het gebied van popmuziek voltrekken zich in Winterswijk zelden over geplaveide wegen. De geschiedenis staat er bol van en de aanloop naar de popreünie in De Storm vormde daarop helaas geen uitzondering. Tegenstrijdige belangen, muzikale smaakverschillen of andere hobbels op de weg hebben er in de loop der jaren dikwijls toe geleid dat goede initiatieven een vroegtijdige schone dood zijn gestorven.

Het loopt niet altijd slecht af. Bij het maken van het Winterswijkse popboek zijn er weliswaar diverse momenten geweest dat er aan het eind van de tunnel geen licht meer leek te zijn, het boek is er wonderwel toch gekomen en was een groot succes bovendien.

Ook de popreünie is een triest lot bespaard gebleven. Nadat verdere samenwerking tussen de twee partijen, Poparchief Achterhoek Liemers (P.A.L.) en Stichting Onwies, zinloos bleek, is de laatste ruim baan gegeven de geplande dag verdere invulling te geven. Met het geslaagde Crossing Borders van vorig jaar in gedachten, mocht verwacht worden dat ze daarin zouden slagen. En dat is gelukt!

Zoals ik uit vele monden hoorde, had iedereen – muzikanten en publiek – er de hele dag “onmundig völle skik” in. Al was het soms moeilijk kiezen, er viel op de verschillende podia steeds genoeg te genieten.

De meeste indruk op mij maakten – mede ook dankzij een veel betere akoestiek – een aantal van de theateracts, vooral de twee 'verloren zonen' van de Winterswijkse popmuziek, Ernst Grevink en Jeroen te Loo. Jammer dat er op hetzelfde moment meer aandacht uitging naar wat zich elders afspeelde. De muzikale reis die Mick Oppier met zijn muzikanten in een stief half uurtje door de popgeschiedenis maakte – van “Ramona” tot moderne funk – was zeker ook één van de hoogtepunten van de dag. Gelukkig was de theaterzaal toen wel goed gevuld.

Ook in het café was het de hele dag door gezellig. Ontroerend was het optreden van Paranoid, een band waarvan volgens mij niemand had verwacht dat deze ooit nog weer bij elkaar gebracht zou worden. Zanger/gitarist Anje leek het ook allemaal maar moeilijk te kunnen geloven.

De bands in de feestzaal moesten het, buiten hun eigen schuld en die van de P.A. om, doen met het minste geluid. Het enthousiasme was er niet minder om. Met onder andere Seanpenn en Lou Patty werd ook de nieuwe lichting muzikanten niet vergeten.

Kortom, naast het weerzien van een groot aantal oude bekenden, het ophalen van herinneringen, een dag die als zeer geslaagd beschouwd mag worden. Hiervoor verdient St. Onwies een pluim op zijn hoed!

Ik hoop dat boek en festival de Winterswijkse popmuziek een stevig duwtje in de rug hebben gegeven en dat daar voor de toekomst weer wat moois uit bloeit. Dan wel in een goeie sfeer en in eendrachtige samenwerking graag!

Erik Meinen